Terug naar de stilte en in mezelf keren

Ik ben nu anderhalve week in Indonesië.
Zoals beschreven na aankomst direct door naar Ubud om daar te genieten van het mooie en weldadig groene binnenland van Bali. Dat hielp om weer te wennen aan het alleen zijn. Vervolgens een korte tussenstop gemaakt door met een taxi naar Seminyak te gaan aan de westkust van Bali. Niet meer en niet minder dan een kleine intermezzo van twee dagen om een paar vrienden en vriendinnen van Tessa uit Roermond te ontmoeten die daar met hun familie verblijven. Tevens een leuke intermezzo door samen met Nick en Gwen te gaan eten en later op de avond met hun vriendinnen erbij een leuke party mee te maken. Veel lol en bier en een inkijk in het bruisende uitgaansleven van Bali. Zeker tijdens het eten ook leuk en fijn met hun gepraat. Volgende dag de eerste kater tijdens mijn reis, wel terugkijkend op een geslaagde avond en afwisseling van mijn reis. Seminyak is duidelijk voor mij niet the place to be for me met alle nieuwe hotels en het drukke toerisme en uitgaansleven.
Dit hielp bij mijn keuze om te vertrekken naar de Gili eilanden. Eerst met een busje naar een havenplaatsje en vandaar de boot naar Gili Trawangan. Een van de drie Gili eilanden.
Daar waar in India en in Sri Lanka overal tuktuks klaar staan en zeuren of ze je ergens heen mogen brengen, waren dat op Bali moterrijders waar je achterop kon kruipen, maar zo niet als je op de Gili eilanden aankomt. Dan staan er zeker ook mensen klaar om je naar je hotel of guesthouse te brengen, doch dan met paard en wagen. Geen auto's of brommers hier, enkel fiets en paard en wagen.
Ik kom terecht in een klein guesthouse waar nagenoeg verder weinig andere gasten zijn. Een oase van rust met twee vriendelijke jongens die alles voor je willen doen en de rust enkel verstoord wordt door de felle en harde oproepen tot gebed uit de moskee. Wanneer ik wil is er met een kleine wandeling van nog geen tien minuten giga vertier te zoeken in de vele restaurants en bars met dagelijks op meerdere plaatsen live muziek en/of een DJ. Ik heb een week geboekt hier om me verder terug te trekken in de rust, in de stilte en in mezelf.
Tot nu toe heb ik al duizenden kilometers afgelegd door het reizen en willen zien van bepaalde plaatsen in India en Sri Lanka. Dat was zeker goed zo.
Nu, in deze derde en laatste fase van mijn reis ga ik dat niet doen. In nog geen uur was ik met de fiets het hele eiland rond.
Mijn activiteiten hier in Gili Trawangan bestaan uit Yoga classes volgen, zelf meditatie oefeningen doen, veel lezen, wandelen, naar strand gaan en als vanzelf keer ik me meer en meer in mezelf. Dit voelt heel goed. De eerder beschreven stilte in mezelf is nu nog sterker aanwezig en wordt versterkt doordat blijkt dat ik nog maar de enige gast hier in het guesthouse ben. De eigenaar opent een ander en nieuw guesthouse en komen geen nieuwe gasten meer hier; nog meer alleen. Zeker omdat het gaan eten direct een hoop drukte van de vele backpackers die uit zijn op de dagelijkse feesten meebrengt, ervaar ik de rust als zeer weldadig hier bij mijn kamer.
Nederland, het leven daar en mijn leven daar is ver weg. De appjes en FaceTime contacten met Maril en de kids zijn en blijven een genot om de verbondenheid letterlijk vorm te geven.
De voortschrijdende tijd, de letterlijke en figuurlijke afstand helpen me verder in mijn rouw en verwerkingsproces. Er is zoveel rust in mijn hoofd gekomen waarbij het schrijven, zeker in India de eerste weken, verrijkend is geweest.
Over de krenking ben ik heen. De plotse wending in mijn werkend leven kan ik meer van afstand beschouwen, emoties zijn zachter, lijken op te lossen.
Wat ik al wist en nu, zoveel weken later hier nu, zo sterk kan ervaren en voelen is hoe rijk ik ben met de verbondenheid en liefde van mijn lief, mijn gezin, mijn familie en mijn vrienden. Parallel daaraan dringt meer en meer tot me door dat het echt zo is dat ik trots genoeg op mezelf kan zijn, zo verkeerd heb ik het nog niet gedaan.......
Laat mijn leven verder haar weg maar vinden in een natuurlijk proces dat past bij mij nu, in deze fase van mijn leven. Dat zeggend, schrijvend, brengt me ook tot het inzicht dat het "opa" zijn geworden in dit hele verhaal eveneens belangrijk en helpend hierbij is. Mijn vaste dagen die ik al had met Ise waar ik zo van geniet en dan nu ook als ik haar "live" op mijn scherm heb met FaceTime of Skype, haar zo naar het beeld zie kruipen met een handje naar het scherm daar om me aan te raken......
Op zo'n moment smelt ik met natte ogen en hoef ik niet meer na te denken over wat belangrijk is in het leven.
Mijn reis heeft inmiddels nog iets nieuws gebracht hier op Gili Trawangan: ik heb een duikcursus gedaan en er is een nieuwe passie bijgekomen. Ik heb de angst die ik altijd had voor duiken overwonnen en zelfs een kleine paniekaanval 18 meter onder water kunnen managen. Met als beloning dat ik nu kan zeggen dat het duiken en het aanschouwen van het leven onder water zo mooi is. Ondanks dat geluid vier keer zo snel onder water voortgebracht wordt is het stil, kleurrijk en dan hier ook nog met voorbij komende schildpadden, haaien en vele vissen.
Heel snel na dit verhaal komt een volgend verhaal over een plotse wending (alweer).....
Een echte clifhanger.......