Stilstaande tijd die voorbij vliegt

Het genieten met en van elkaar is almaar doorgegaan en nog.
Vandaag zijn we na een bijzondere manier van reizen, 140 km met een tuktuk, aangekomen in Arugambay. Een klein plaatsje aan een fantastisch strand in een baai in het oosten van Sri Lanka. Vertrokken uit Ella dat in het binnenland in de bergen ligt lang dalend en uiteindelijk langs een natuurpark aankomend in dit vissersdorpje dat weer ver in opbouw is na de vernietigende tsunami waarbij 30.000 doden zijn gevallen in Sri Lanka.
Na de haaien en vele tropische vissen hebben we veel olifanten, Boeddhabeelden, apen en oude tempels aanschouwd. Soms reizend met een auto, dan weer een bus en de meest indrukwekkende tocht was de treinreis van Kandy naar Ella. Een puffende en luid toeterende locomotief voorop die soms steunend omhoog door de bergen pufte terwijl wij in de laatste wagon met grote ramen het landschap met groene theevelden aan ons voorbij zagen gaan. Een reis van zeven uur die meer een beleving dan een reis was.
Sri Lanka is een land, een eiland, dat zeer divers is. Niet verwonderlijk dat het een toeristisch land in opkomst is. Geweldige natuur met veel afwisselingen van strand, tropisch regenwoud en bergen, daarnaast een indrukwekkende cultuur en historie dat vooral door het Boeddhisme is beïnvloed. De ene dag een safari en de andere dag tempelgrotten in Dambulla met een veelheid aan uitgehouwen Boeddhabeelden.
Dan weer een festival met een optocht vol vuur, dans, muziek en alweer die olifanten, zij het dit keer niet in de natuur maar aangekleed met verlichting en met kleden aangekleed.
Sportief kom je aan je trekken door prachtige wandelingen in de bergen bij Ella en, als het goed is, komende dagen surfen op de golven in Arugambay.
Zoals al gezegd is vaak alleen al het reizen door het land een beleving.
Het land zelf, de mensen, zijn duidelijk nog zoekend naar hoe zich te ontwikkelen en verhouden met het opkomend toerisme.
In Nelaveli aten we in een tentje op het strand dat net een week open was en de geluidboxen werden net uitgepakt om eindelijk ook daar de reggae sound door de boxen te laten knallen. Een gezelschap toeristen met een dikke en verwaande man als natuurlijk leider, dachten dat het ook kan om drie tafels te reserveren. Zo werkt het hier dus niet, dus toen zij aankwamen waren alle tafels bezet tot groot ongenoegen van vooral die man. Het personeel rende zich de benen onder hun kont vandaan om zo snel als mogelijk toch een paar tafels en stoelen in het strandzand te poten om hun tevreden te stellen. Iedereen ging zitten en toen die dikke verwaande kwast zag dat alles naar zijn zin was liet hij zijn gewicht ook zakken doch had niet in de gaten dat zijn stoel inmiddels in het zand omgevallen was met als gevolg dat zijn volle gewicht, dikke billen als eerste met een vette plof in het zand belandde.
Samen met de lachende Boeddha in de hemel lagen we dubbel van het lachen dat hij zijn verdiende loon kreeg.
Grappig was ook dat Maril in een overvol restaurant met veel te veel tafels voor de keuken en veel te weinig personeel een "hamburger surprise" bestelde.
Toen die kwam lag er enkel een broodje met gesmolten kaas en andere topping op het bord en helaas zonder burger. De ober had die niet in de gaten, zelfs toen Maril vroeg waar de burger was antwoordde hij dat dit toch hetgeen was dat zij bestelde, waarop Maril scherp antwoordde dat dit dat wel een surprise was maar dan wel een bad surprise.
De dollartekens in de ogen doen hun begrijpelijke werk voor de mensen hier en het land is echt nog zoekend naar een evenwicht tussen eigenheid bewaren en toeristen tegemoet komen. Verhoudingen tussen prijs en kwaliteit van kamers zijn nog ondoorgrondelijk. Het verschil tussen een basic room soms zelfs zonder airconditioning en een hotelkamer met zwembad bleek minder dan 12 euro in sommige plaatsen en uit verhouding. Soms zijn de mensen enorm vriendelijk en behulpzaam zonder uit te zijn op ons geld, maar vaak hebben we ook beleefd dat we een wankelende geldautomaat zijn voor hen en dat we naar verhouding veel te veel betaalden. Prijzen lijken hier in een enorm tempo omhoog te gaan.
Ook wel begrijpelijk voor een land dat voor hun inkomen in toenemende mate afhankelijk is van het toerisme.

Tijdens de eerste week dat Maril en ik samen zijn hebben we een paar keer met elkaar gesproken over mijn proces dat aanleiding is voor mijn vertrek en reis. Ik was in India tot scherpere inzichten gekomen en daar spraken we over.
Het acceptatieproces waarin ik zit en mijn twijfels, onzekerheden en vragen over wat me te doen staat als ik terug in Nederland ben. Vooral dus het niet weten.
Dat was fijn en de uitkomst waar ik voorlopig, op dat moment, op uitkwam is dat ik het ook niet hoef te weten. Sterker nog, ik kwam er op uit dat ik wel zeker weet dat ik weer iets voor mezelf ga beginnen en dat ik verder gewoon wel zie en afwacht wat er op mijn pad voorbij komt. Het is niet nodig om vast omlijnde plannen en ideeën te hebben. Deze uitkomst voelde direct goed, vol met onzekerheden en me daar juist helemaal ok bij voelen en rust gevend.
Dat is wellicht al een heel goede stap voorwaarts en ook wel een beetje apart: acceptatie van het niet hoeven, niet willen weten en dus acceptatie van ontelbare onzekerheden en dat juist dat ook nog rust geeft. Meestal leiden onzekerheden bij mensen tot angst en verwoede pogingen om controle te krijgen en zekerheden op te bouwen om die angst en spanning weg te laten gaan.
Ik voel me gelukkig zo.

Sindsdien, sinds dat gesprek, ben ik enkel bezig geweest met het hier zijn en elke dag opnieuw te beleven wat er op het moment zelf gebeurt en samen onze tijd te hebben en te vieren.
Dat geeft het gevoel dat voor mij de tijd stil staat, niet met verleden en niet met toekomst bezig zijn. Tegelijkertijd vliegt de tijd voorbij en zijn we onze laatste week samen in gegaan.