Op zoek?

Wat ik merkte soms aan de reacties van mensen op mijn besluit om weg te gaan is alsof ik op zoek ben.
In ieder geval niet naar mensen, in die zin dat mijn leven vol rijkdom is van mensen.
Eigenlijk heb ik helemaal niet het gevoel dat ik op zoek ben. Het is niet eens zo dat ik op zoek ben naar rust, of naar alleen zijn of wat dan ook.
Wat ik wil is vertragen zonder een bepaald resultaat daarbij voor ogen hebben. Langzamer gaan door het leven en, zoals ik gewend ben, bezien wat er op mij afkomt, wat er voorbij komt. En dan helpt het wel om dat ergens anders te doen, uit de vertrouwde context. Dit voor een groot deel in mijn eentje doen helpt ook.
Bezien wat er op mij afkomt, dat kan gaan over het verleden als herinneringen terugkomen, dat kan gaan over de toekomst als daar gedachten over opkomen en dat kan gaan over de momenten en ervaringen in het hier en nu.
Zonder te sturen.
Vooralsnog, maar ik ben pas een paar dagen weg, ben ik vooral in het hier en nu. Niet raar eigenlijk door alle eerste indrukken van India. Ik observeer vooral en laat het binnenkomen.
Een voorbeeld van een kopje koffie drinken onderweg met een tochtje op de scooter.
Het is zo' n restaurant, een overdekt gelegenheid waar in de avonden blijkbaar karaoke feesten zijn. Nu is t leeg. Vier mannen die bij die tent horen hangen verveeld rond en hebben het direct druk door mijn bestelling van een koffie.
Op de houten dansvloer zijn tegelijkertijd twee vrouwen heel hard en ijverig aan het poetsen. Op zich nog niets bijzonders. Zo is de rolverdeling hier nog zeker.
Het bijzondere is dat, terwijl zij echt op hun knieën met de hand de vloer schrobben, deze vrouwen er fantastisch mooi uitzien in hun kleurrijke kleding die er als nieuw uitzien. Tiptop gekleed, haren mooi opgemaakt, echt een plaatje.
De mannen in hun gekreukelde en afgewassen t- shirts kijken toe nadat de koffie is gebracht.
Deze eerste dagen is het vooral ook stil, vooral in de zin van dat ik bijna niet praat. In mijn vak gaat het toch vooral om luisteren en praten. Nou, dat doe ik eigenlijk alleen om iets te bestellen en met de eigenaar van het guesthouse overleggen over een scooter huren en een taxi en treinreis plannen.
Het beeldbellen met Maril is ook een uitzondering maar verder is het stilte. Op het terras bij de enige tent op loopafstand hier komen zeker veel mensen. Enkele verdwaasde oude hippies die hier zijn blijven hangen en verder veel Indiërs die ooit door hippies zijn geïnspireerd. Op het terras, wel mooi aan het strand, wordt ook door hen gewoon de ene joint na de andere gerookt. Tot nu toe heb ik geen behoefte om mee te blowen of anderszins contact te zoeken.
Dus het is stil in mij en dat bevalt goed.
Over het rouwen, waar mijn reis ook over gaat, ga ik zeker nog schrijven. In mijn slaap heb ik al bezoek gekregen van enkele van mijn medewerkers. Ex medewerkers moet ik nu zeggen. Enorme boosheid was daarbij de lading, meer bij hen dan bij mij overigens. Door de recente gebeurtenissen ben ik heel wat verloren geraakt. In ieder geval het contact met een aantal fijne collega's. Maar het verlies behelst veel meer dan dat. Ik ben nog niet zover om daarover te schrijven, dat komt nog wel. Dat ik erover droom zegt wel wat.
Vandaag vertrokken van de rust in Anjuna naar een enorme drukte in Margao en dat is nog maar een kleine stad. Van hier neem ik morgen de trein naar Hampi, een heilige plaats volgens mijn taxi chauffeur.
Morgen trek ik verder de wijde wereld van India in en ik wacht af wat dat gaat brengen.