De heenreis, wat er nog voorafging en de aankomst.

De laatste twee dagen voor mijn vertrek vlogen voorbij. Nog een avondje alleen met Maril en de avond voor mijn vertrek met de dochters en hun jongens samen gegeten, veel gelachen, gepraat. Ook het huilen hoorde erbij toen ze mij een herinneringsboekje met foto's en mooie teksten van hun en van vrienden gaven. Wat een rijkdom is het om zo met Maril en kinderen met aanhang te kunnen delen en praten. Als ik daar alle eerste lieve reacties op mijn blog bij optel maakt mijn vertrek zo duidelijk dat er veel liefde om mijn heen is. Niet dat ik daar twijfels over heb, maar de schijnwerpers stonden daar ff scherp op gericht.
En toen was het echt, Tes, Pim en Geert zwaaiden me uit en Maril bracht me weg naar het vliegveld. Natuurlijk weer een traantje, doch het vooruitzicht dat ik haar over een paar weken in Sri Lanka van het vliegveld weer ophaal is een fijne troost.

De reis ging zoals een vliegreis meestal gaat, druk, proberen wat te slapen en geduld hebben. Op de eerste vlucht zat een vrouw naast me die eigenlijk twee stoelen nodig had voor haar omvang. Een grappige film gekeken over pensionado's die samen kwamen in een nog niet helemaal klaar hotel in India. Hoe passend leverde dit direct de eerste levensles uit India op: everything will be allright and if it's not allright, it is not the end. Breng daar maar eens wat tegenin.........
De tweede vlucht bracht me op de vraag hoe het gesteld is in India met de prevalentie en behandelingsmogelijkheden van ADHD. Naast me zat een Indieër die geen moment stil kon zitten. Overal aan friemelen, voortdurend zijn linkerbeen tegen mijn rechterbeen heen wippen. Even overwoog ik een gesprek met hem aan te knopen en enkele gerichte vragen te stellen die (voor vakgenoten bekend) je als eerste stelt in het kader van diagnostiek, doch dat was maar heel even.
Ook omdat ik al een paar weken niet meer heb gewerkt, merk ik, met de reis nog voor de boeg, hoe weldadig het is om voorlopig niet te hoeven werken. Dus dit was nog een klein momentje van afkicken.
Na aankomst in taxi gestapt, ongeveer een uur rijden over slechte wegen, druk verkeer om steeds verder van de bewoonde wereld te geraken uiteindelijk.
Klein dorpje waar ik aan de verre rand daarvan een mooie kamer heb.
Geld halen en wat boodschappen moest achterop de scooter van de eigenaar hier die zo aardig was. Wel in de achtertuin, en dat is aan het strand, een strandtent met iets te harde lounge muziek, nagenoeg geen hippies of andere toeristen en wel veel locals die op hippe tenten afkomen. De eerste Indiase maaltijd was verrukkelijk.